Adam Busse: O historii Narodowej Rewolucji

W świecie pełnym zupełnego rozkładu duchowości, kultury, tradycyjnych wartości, zatracania tychże idei na rzecz promowanego przez Zachód materializmu warte poruszenia jest zagadnienie Narodowej Rewolucji w celu uświadamiania jak najszerszych mas ludzi i przekazywania tychże idei następnym pokoleniom, ponieważ jak pisał rodzimy historiozof i apologeta cywilizacji łacińskiej, Feliks Koneczny:  Cywilizacja to nie ziemia i miasta, nie zamki i fabryki, nie armie i populacje milionowe nawet – ale przede wszystkim i najsampierw: zdrowy, spójny związek moralności, wiary, prawa i obyczaju – ziarno Idei.

Czym więc jest Narodowa Rewolucja? Termin ma dwa znaczenia: potoczne i doktrynalne. Według znaczenia potocznego takim terminem określa się wszelkie przemiany mające miejsce w okresie dwudziestolecia międzywojennego (1918 – 1939) w krajach europejskich, gdzie władzę sprawowały ruchy o charakterze nacjonalistycznym, które przeprowadziły szereg reform w duchu katolickim, korporacyjnym, autorytarnym i antyliberalnym; do państw narodowo – rewolucyjnych tego okresu zalicza się Włochy rządzone przez duceBenito Mussoliniego (1922), Portugalię pod wodzą António de Oliveira Salazara (1928), Hiszpanię czasów generała Francisco Franco (1939) oraz Państwo Francuskie marszałka Philippe Pétaina (1940). W rozumieniu doktrynalnym natomiast jest to doktryna polityczno – społeczna powstała w latach 30’ XX wieku o charakterze nacjonalistycznym, antyliberalnym i katolickim i stanowiła radykalny nurt narodowy w przeciwieństwie do tradycyjnych nacjonalizmów z połowy XIX wieku.

Narodową Rewolucję konkretnie definiuje się jako radykalny politycznie odłam ruchu narodowego (nacjonalistycznego), powstały na fali wielkiego kryzysu gospodarczego w latach 30’ XX wieku, zwany także narodowym radykalizmem. Aż do 1929 roku większość ruchów nacjonalistycznych w Europie stała na gruncie kapitalizmu, ewentualnie z pewnymi elementami korporacyjnymi, mającymi na celu deradykalizację polityczną robotników. Jest ruchem mającym na celu połączenie idei klasycznego nacjonalizmu z doktrynami społecznymi i gospodarczymi lewicy, stanowi więc radykalizację programową nacjonalizmu i próbę znalezienia nowej formuły w warunkach załamania się kapitalizmu. Reformy dokonywane przez narodowych rewolucjonistów miały podłoże doktrynalne w nacjonalizmie, ale ich charakter był konserwatywny lub powiązany z konserwatyzmem w kontekście wypracowanych, oryginalnych rozwiązań (np. Włochy). Charakteryzował ją język polityczny typowy dla lewicy, w związku z czym ruch narodowo – rewolucyjny był określany mianem rewolucyjnego, nie kontrrewolucyjnego. Poprzez rewolucję rozumiano sposób zdobywania władzy, jego szybkość i metody, podbój państwa przez zorganizowaną grupę narodową, stąd pochodziła skłonność do nazywania państwa Nowym Państwem, nie Starym, i używania rewolucyjnej frazeologii. Do przedstawicieli tego nurtu można również zaliczyć inne ugrupowania okresu międzywojnia: Falangę Hiszpańską, Obóz Narodowo – Radykalny (Polska), Młodą Prawicę (Francja), Ruch Rex (Belgia), Legion Archanioła Michała i Żelazną Gwardię (Rumunia).

Co charakteryzuje nurt Narodowej Rewolucji? Nacjonalizm, korporacjonizm, autorytaryzm rozumiany dwojako, radykalizm, katolicyzm oraz Nowa Mentalność.Teraz szczegółowo opiszę każdy z tych elementów składowych. Nacjonalizm w rozumieniu narodowo – rewolucyjnym ma charakter żywiołowy, duchowy i romantyczny, w przeciwieństwie do tradycyjnych ruchów narodowych odwołujących się do filozofii pozytywistycznej i koncentrujących się głównie na politycznych i materialnych fundamentach istnienia Narodu. Nowy rodzaj nacjonalizmu odrzucał stateczny i konserwatywny model, który był przesiąknięty biologizmem, socjologią i metodologią naukową, a narodowi rewolucjoniści dorzucili do swojej ideologii elementy żywiołu, witalności, kreatywności, mistycyzmu oraz siły ruchu. Stanowili głos młodego pokolenia, idealistycznego, neoromantycznego pokolenia zwróconego ku przyszłości, oddanego sprawie narodowej i gotowej do walki nawet w warunkach beznadziejnych.Korporacjonizm w idei Narodowej Rewolucji jest postrzegany jako antyteza liberalizmu ekonomicznego nieodłącznie związanego z materializmem (pogoń za zyskiem, pieniądz jako cel życia, apologia egoizmu, indywidualizm za cenę wspólnoty) i wolnego rynku. Alternatywą gospodarczą w ramach korporacjonizmu jest system oparty na średniowiecznym modelu społeczeństwa korporacyjnego, które miało rozproszoną strukturę własności oraz opierało produkcję i relacje między pracodawcą a pracobiorcą na zasadach chrześcijańskiej miłości bliźniego i wzajemnego szacunku. System gospodarczy wprawdzie zapewniałby mniejszą wydajność ekonomiczną, ale byłby wolny od lock out, niepokojów społecznych i walki klas, w związku z tym nie można go wiązać z socjalizmem ani etatyzmem. Korporacjonizm jest także alternatywą wobec demokracji i jej systemu głosowania, zasada jeden człowiek = jeden głos, egalitaryzm oraz powszechność głosowania zostałyby zastąpione poprzez delegację przedstawicieli związków zawodowych do parlamentu w liczbie adekwatnej do jej ważności dla społeczeństwa, nie liczebności danej grupy. Autorytaryzm rozumiany dwuznacznie, czyli może stanowić przeciwny magnes wobec demokracji liberalnej, charakteryzującej się skłonnością do kompromisów, negocjacji, obrad, szukania porozumień oraz pluralizmu światopoglądowego. Także może być autorytaryzm uznawany za metodę zastąpienia demokracji parlamentarnej państwem autorytarnym lub dyktatorskim o charakterze konserwatywnym, faszystowskim czy narodowym. Radykalizm epoki międzywojnia pojmowano zarówno na drodze własnego, indywidualnego rozwoju duchowego i ideologicznego, jak i czynu zbrojnego; uważano, iż działalność zbrojna jest elementem rewitalizacji świata i przełamaniem dekadencji demoliberalnej, co prowadziło do rozwoju grup paramilitarnych i bojówek podporządkowanych strukturom politycznym, które na ulicach walczyły przeciwko bojówkom lewicowym i komunistycznym, dokonywały aktów zbrojnych, ścierały się z policją etc. Katolicyzm w rozumieniu narodowo – rewolucyjnym nie stanowi jedynie religii, a jest koncepcją społeczną mającą zmienić świat i życie społeczeństw, która jest przeciwstawna wobec filozofii XVIII wieku (racjonalizmu, indywidualizmu, nurtów oświeceniowych) ignorującej narodowy i społeczny charakter ludzkiej egzystencji i sprowadzającej świat do subiektywnej oceny człowieka, który ma prawo zmieniać świat według wskazań własnego rozumu. Nowa Mentalność, czyli apologia witalności, aktywizmu, młodości charakterystyczne dla romantyzmu, których formami wyrazu są religia katolicka, narodowa rewolucja oraz radykalna transformacja społeczno – gospodarcza. Główną ideą Nowej Mentalności jest odrzucenie mentalności zysku, cnót mieszczańskich jak pracowitość, pomysłowość, oszczędność, a wzorem takich cnót miało być Średniowiecze, idee krucjat, poszukiwań świętego Graala, poświęcenia, honoru i ascezy. Chodzi dokładniej o stworzenie człowieka wyzwolonego od mentalności mieszczańskiej, likwidacji szarości świata, z czego wynika później postawa buntu przeciwko wszystkim i wszystkiemu, tak liberałom, zagrożeniu komunistycznemu, a nawet starszemu pokoleniu nacjonalistów. Ponadto Nowa Mentalność zainteresowana jest inkorporacją do swoich idei wszelkich pomysłów radykalnych (rewolucyjnych), jak transformacja polityczna, dyktatura w postaci charyzmatycznego przywódcy, unicestwienie cnót mieszczańskich i liberalnej kultury politycznej. Chodzi o danie życiu nowego sensu, znalezienia ideałów pomiędzy zmaterializowanym światem kapitalizmu i demokracji.

Teraz czas określić trzy najważniejsze fundamenty Narodowej Rewolucji, które stanowią podstawę do działalności narodowej w świecie nam współczesnym. Powołując się na artykuł Krzysztofa Kubackiego Trzy fundamenty Narodowej Rewolucji tymi składowymi są siła duchowa, baza społeczno – polityczna oraz siła bojowa. Siła duchowa, czyli samokształcenie połączone z aktywizmem, które jest kształtowane przez bardzo długi czas, poprzez działalność, aktywizm uliczny, czytanie licznych książek, publikacji, dzieł poświęconych bliskiej nam tematyce oraz codzienną walkę ze swoimi słabościami w celu dążenia do doskonałości, ma na celu tworzenie nowego rodzaju człowieka. Tym człowiekiem jest Polityczny Żołnierz, którego zadaniem późniejszym jest działalność narodowo – rewolucyjna, nastawiona na przygotowywanie się do przyjmowania na siebie pewnych obowiązków, tworzenie kadr narodowo – rewolucyjnych i porewolucyjnych, a na końcu objęcie władzy. Następnym elementem jest baza społeczno – polityczna, którą w Polsce stanowi idea narodowego radykalizmu oraz Trzecia Pozycja. W jej ramach mieści się propagowanie idei wśród społeczeństwa, poczynając od swoich bliskich znajomych, a kończąc na osobach, z którymi wspólnie się pracuje czy uczy w szkole, uniwersytecie, szkole policealnej etc. Powinna być szerzona tak, by cierpliwie i powoli, lecz sukcesywnie zyskiwała autentyczne poparcie społeczne i formowała świadomość społeczno– polityczną Narodu.Trzecim fundamentem Narodowej Rewolucji jest siła bojowa. Każda rewolucja narodowa wymaga militarnego wyszkolenia osób w ramach walki o dane cele i postulaty narodowe w dobie kryzysu wewnętrznego w państwie. Fundamenty wyżej wymienione i opisane wzajemnie się dopełniają, dlatego nieudolność jednego z nich może zaważyć na szali, czy Narodowa Rewolucja ma szanse na zwycięstwo, czy też nie.

Podsumowując, idea Narodowej Rewolucji jest wciąż żywa i stanowi alternatywę we wszystkich aspektach życia codziennego, społecznego, politycznego i gospodarczego Narodu. W celu podjęcia służby na rzecz rozwoju Narodu, świadomości politycznej, roli w odszarzaniu politycznej rzeczywistości i demoliberalnego marazmu spowodowanego 1989 rokiem w Polsce, każdy z nas jest zobowiązany przemiany rozpocząć od samego siebie i stopniowo przekazywać ideę do szerszych mas społeczeństwa.