Fernando Trujillo: Franco „Giorgio” Freda i Dezintegracja Systemu

Wprowadzenie

W tym miesiącu minie 50 lat [Przyp. Tłum. tekst został opublikowany w 2018 roku] od fali protestów jakie miały miejsce w maju 68’ we Francji, które następnie rozszerzyły się na inne części Zachodu.

Z dala od konfabulacji, którą im przypisano, zamieszki majowe nie były tylko falą rebelii, które trwały przez całe lato i ucichły; fakty, które nie miały żadnej transcendencji, jaką próbowano im przypisać w późniejszym czasie. To nie była rewolucja, nie było zmiany paradygmatu, a gdy skończyły się wakacje i uczeń wrócił na zajęcia, nic się nie działo.

Jednak w tamtym okresie wyróżniła się postać Włocha Giorgio Fredy, o którym niewiele wiadomo w hiszpańskojęzyczny świecie, o jego życiu i czasach tego kontrowersyjnego rewolucjonisty. Tymczasem gdy przywódcy studenccy byli dziećmi z mieszczańskich rodzin, które udawały marksistów, Freda wyróżniał się swoim niesklasyfikowanym myśleniem, które przełamało paradygmat lewicy i prawicy, w celu stworzenia rewolucji.

Student idei tradycjonalistycznego myśliciela Juliusza Evoli i Platona, Freda nie chciał zmieniać paradygmatów, nie chciał prowadzić dialogu z władzą oraz nie godził się jedynie na protesty i absurdalny pomysł infiltracji systemu. To, czego chciał Freda to totalna dezintegracja systemu. 

Głównie ruchy młodzieżowe pragną zmian w klasie średniej. Na podstawie tego możemy mówić o tym, że w Meksyku  okresie wyborów, ruchy młodzieżowe są nadal uwięzione w polityce partyjnej, wspierając partie obywatelskie i kandydatów lub reprezentantów „opozycji”, ale tak jak ich poprzednicy z 68, organizują tylko protesty i głoszą idee, które nie mają perspektyw na przyszłość. 

Przebieg głosowania to taktyka Systemu: uczestniczysz w tej samej grze, w której zostałeś uwięziony jak chomik w kole. Wszystkie ruchy młodzieżowe w końcu są częścią burżuazyjnego porządku, tej całej polityki partyjnej i skorumpowanej demokracji; w języku platońskim siedzą w jaskini i nie chcą z niej wyjść. W związku z tym sam Freda w swoim Manifeście Gruppo di Ar (założonej przez niego) stwierdza jasno: „”Jesteśmy przeciwko partiom politycznym. Z obecnych wyłaniają się tylko półmroczne poglądy polityczne, które mogą budować filary sukcesu grup oligarchicznych, obcych naszemu ogólnemu sposobowi bycia. Jesteśmy antydemokratyczni: ponad fetyszami kapitalistycznej i bolszewickiej demokracji, powraca odpowiedzialność za upadek wartości politycznych i traumę moralną, która doprowadziła do rozpadu jednostek, odsuwając je od organicznego życia państwa”.

W 1969 roku ukazała się „Dezintegracja Systemu”. W tekście tym Freda przedstawia swoje idee i poświęcony jest on przede wszystkim młodzieży i narodowej sferze rewolucyjnej. W tej pracy Freda wyłamuje się z lewicowo-prawicowej dychotomii, proponując sojusz między grupami lewicy i prawicy w celu zniszczenia wspólnego wroga: państwa burżuazyjnego. Protesty pod koniec lat 60. XX wieku pchnęły młodzież prosto w różniące się ideologie: marksizm, maoizm, nacjonalizm, neofaszyzm, sytuacjonizm czy po prostu idealizm. Freda myślał o zjednoczeniu ich na wspólnym antykapitalistycznym froncie, aby wykorzystać ogień rozpalony w młodzieży we wspólnej walce.

Dlatego też myśl Fredy przypominała najważniejsze koncepcje obu frontów politycznych: spartańskiego wojownika prawicy, jak i włoskich Czerwonych Brygad w nurcie marksistowsko-leninowskim i idei partyzantki (guerrillero) przyjętej przez prawicę, podobnie jak przez lewicę. Grupy z prawej strony, podobnie jak te z lewej, ponownie weryfikowały postać partyzanta, który walczył w tajemnicy z państwem burżuazyjnym – podczas gdy lewica podziwiała postać guewarskiego partyzanta rewolucji kubańskiej, prawica podziwiała postaci faszystów i nazistowskich partyzantów z oddziałów Werewolf, którzy walczyli z aliantami pod koniec II wojny światowej. W obu przypadkach walczyli oni przeciwko światu kapitalistycznemu. 

Freda zaproponował państwo ludowe w antagonizmie wobec państwa burżuazyjnego. Koncepcja państwa była organiczna i arystokratyczna, inspirowana Republiką Platona oraz totalitarnymi reżimami faszystowskimi i Chinami Mao. Freda jednakże nie był usytuowany w żadnej z tych ideologii, zamiast tego, jak zauważyliśmy, zapożyczył elementy, które były dla niego interesujące, aby sformułować własny światopogląd. W państwie ludowym Freda proponuje ludową milicję, która zastępuje instytucje siłowe (policję, wojsko itp.) i została utworzona przez ochotników spełniających rygorystyczne wymogi; oznacza to, że są najbardziej skłonni etycznie i duchowo do utrzymania porządku wewnątrz społeczności, aby uniknąć odrodzenia się drobnomieszczańskich tendencji, by chronić państwo i współpracować w walce antykapitalistycznej. 

Mówiąc słowami Fredy: „Stan rzeczywisty jest ważny jako zasada porządkująca Rekonkwistę, którą człowiek musi uczynić: Rekonkwista świata, przywrócenie jego heroicznego wymiaru.”

Freda pragnął nowego człowieka, człowieka heroicznego, który byłby przeciwieństwem człowieka konsumpcyjnego i niewolnika oligarchii burżuazyjnego państwa, aby stworzyć model bohatera dla przeciętnego człowieka. 

Niestety Freda nie został wysłuchany, lewica oskarżyła go o bycie „szalonym neonazistą”, podczas gdy grupy nacjonalistyczne oskarżyły go o bycie „komunistycznym infiltratorem”. Włoska prasa i pseudointelektualiści wyśmiewali go, nadając mu przydomek „nazista-maoista”. 

Zarówno partie, jak i ruchy młodzieżowe przywiązane do lewicowo-prawicowej dychotomii były bardziej zainteresowane kompromisem z systemem, z którym – jak twierdzili – walczyły, niż wybieraniem bardziej radykalnych środków. 

W samym środku tego wszystkiego Freda stał się przedmiotem politycznych i policyjnych prześladowań, będąc stale obserwowanym i nękanym. 

W 1971 roku został niesłusznie oskarżony o zamachy terrorystyczne na biura Banca Nazionale dell’Agricoltura (Narodowy Bank Rolnictwa), które zaprowadziły go do zawziętej walki prawnej trwającej szesnaście lat i zakończonej udowodnieniem jego niewinności. Wcześniej, w roku 1982, został skazany na piętnaście lat więzienia za przynależność do grupy Fronte Nazionale (Front Narodowy) o nastawieniu prawicowym. W roku 2000 został ponownie skazany, tym razem na 3 lata więzienia. 

Franco Freda reprezentuje niesklasyfikowanego rewolucjonistę

Często prasa i jego polityczni wrogowie klasyfikowali go w obrębie skrajnej prawicy,co spotykało się z potwierdzeniem tej tezy ze strony tych kręgów polityczne, jednakże myśli i pisma Fredy przewyższają tę etykietę.

Maj 68 się skończył, uczniowie wrócili do sal lekcyjnych, ten rewolucyjny impet zniknął, a odpowiadające za to pokolenie zostało wchłonięte przez świat burżuazyjny. To samo wydarzyło się w Meksyku z ruchem  „Yo Soy 132¹” (jestem 132) i ze wszystkimi ruchami studenckimi: ostatecznie stają się częścią tego samego systemu, który krytykują.

Protesty i zamieszki są burżuazyjnymi drogami, które ostatecznie nie mają żadnej transcendencji; blokowanie ulic, przez które przechodzą przeciętni obywatele w drodze do pracy, również nie jest formą rewolucji, spowodowałbyś nimi tylko złość i urazę tych samych ludzi, których bronisz. Nikogo nie obchodzi, czy protestujesz, nikogo nie obchodzi bojkot, który organizujesz na swoim profilu w sieci społecznościowej, a oligarchów nie obchodzi wcale, że możesz blokować ulice swoimi demonstracjami. Daleko od dezintegracji systemu, widzimy jego wzmocnienie. Czym w tym wszystkim jest rewolucjonista? Jest to słowo używane zbyt często i prawie nierozumiane. Jakiś czas temu, w tym samym roku lub rok po wyborze Trumpa, na MTV Music Awards, gdzie starsza córka Michaela Jacksona stwierdziła przed tłumem młodych ludzi, że są ruchem oporu i „walczyliby” przeciwko „białej supremacji”, wywołując owację publiczności, która czuje, że wie co to opór, ponieważ widziała wszystkie filmy o Gwiezdnych Wojnach finansowane przez ten sam system.

Rewolucja i legalizm nie zawsze idą w parze. Rewolucjonista pójdzie do więzienia, stanie w obliczu prześladowań policji i podobnych im ludzi, musi się ukrywać… Córka Michaela Jacksona i wszystkie dzieciaki, które bawią się w Gwiezdne Wojny, spacerując spokojnie po ulicach, twierdząc w mediach społecznościowych i podczas ceremonii wręczenia nagród, że są opozycją, nie muszą martwić się o aresztowanie lub morderstwo.

Każdy z nich należy do kapitalistycznego świata, a ich „bunt” mieści się w wyznaczonych przez niego parametrach. Rewolucjonista nie będzie uczestniczył w publicznych debatach, nie będzie udzielał wywiadów w telewizji, ani nie będzie żądał od młodzieży głosowania, ponieważ są to metody systemowe. W przeciwieństwie do tego Freda szukał całkowitego rozpadu i zatonięcia, odwołując się do własnych idei: generowania przemocy i chaosu poprzedzającego nowy porządek.

Freda zaproponował ścieżkę wojownika, radykalną drogę, coś, czego boi się burżuazja, aby stworzyć nowy świat.

Możliwe, że dezintegracja systemu była dziełem swojego czasu, dekady charakteryzującej się protestami i rewolucyjnym odrodzeniem wśród młodych, które trwało dosyć krótko, ale jest pracą, która manifestuje odmienny sposób działania.

Wobec metod protestów świata burżuazyjnego Franco Freda reprezentuje radykała, wyjętego spod prawa, partyzanta, człowieka, który nie ustępuje, człowieka, którego system się boi, można by tak rzec, rewolucjonisty w całej okazałości. 

Podsumowując: skończył się maj ’68, skończyły się ruchy rewolucyjne, okupacja Wall Street też się skończyła i nie liczono się z prawdziwymi rewolucjonistami.

Wcześniej ich nie było, teraz też ich nie ma. 

1 Studenckie protesty odbywające się w 2012 roku w Meksyku. Studenci protestowali przeciwko kandydatowi rządzącej Partii Rewolucyjno-Instytucjonalnej w wyborach prezydenckich Enrique Peña Nieto oraz stronniczemu ukazywaniu tego kandydata w mediach publicznych. Nazwa protestów odnosi się do solidarności z pierwszymi 131 protestującymi.

Bibliografia

Freda, Franco (1969) Dezintegracja systemu. Dostępne pod adresem [w języku hiszpańskim]

Fernandez, Angel (2014). Juliusz Evola i cywilizacja czwartego stanu: Antologia esejów metapolitycznych i tradycyjnych. Hiperbola Janus, Hiszpania.

Powyższe tłumaczenie jest własnością portalu 3droga.pl. Kopiowanie go i modyfikowanie bez zgody Redakcji jest zabronione. Tekst ma wartość historyczną i nie jest publikowany w celu propagowania jakichkolwiek zakazanych prawem ideologii. 

Tłumaczenie: Ewelina Braun

Oprawa graficzna: Resistance Arts