Norbert Wasik: Zarys celów ruchu narodowego w wymiarze narodowo-radykalnym

Nader rzadko w publicystyce narodowej przewija się temat chociażby zarysu celów programowych, co prawda odradzającego się w bólach, ale jednak powoli odradzającego Obozu Narodowego. A jeszcze rzadziej, czy bądźmy szczerzy – prawie wcale, nie zdarza się to w kontekście dzisiejszej myśli narodowo – radykalnej. Najwyższa więc pora, aby cele ruchu narodowego uchwycić również w zarysie patrząc nań przez paradygmat założeń współczesnego narodowego radykalizmu, wydaje się, będącego dość reprezentatywną częścią współczesnego Obozu Narodowego.

Cele ruchu narodowego jako formacji ideowej czerpiącej z narodowego radykalizmu, czyli wprost odwołującej się do solidaryzmu narodowego, a więc wrażliwości narodowo -społecznej są niewątpliwie zdywersyfikowane. Najpoważniejsze, czy też raczej najbardziej chyba zaniedbane przez  dzisiejsze środowiska narodowe, zarówno w skali lokalnej, jak i ogólnopolskiej to:

1.  Samorządność  – zmienianie istniejących relacji władzy i jej struktur w sposób ułatwiający działania lokalnej społeczności i samorządności, kwestionowanie nierówności i promowanie społecznej sprawiedliwości chociażby przez samo uznanie, iż nierówna dystrybucja władzy, to sprawa zarówno osobista, jak i polityczna. Organizacja życia społeczno – politycznego wprost domaga się funkcjonowania zasad organicznej budowy społeczności lokalnej, która swoją egzystencją powinna ściśle współgrać z państwem narodowym. Samorząd terytorialny w gminach wiejskich i miejskich, w powiatach oraz województwach ma mieć do odegrania relewantną i zarazem służebną rolę w tworzeniu oddolnych struktur państwa narodowego, w którym istotną rolę mają odegrać przede wszystkim warstwy średnie.

2. Gminy prospołeczne – zapewnienie rodzinom poczucia bezpieczeństwa i szans na samorealizację i rozwój zawodowy. Rozwój ośrodków wsparcia ze szczególnym uwzględnieniem wsparcia osób starszych i niepełnosprawnych. Ład i poczucie bezpieczeństwa mieszkańców. Aktywna polityka społeczna w celu zmniejszania strefy ubóstwa i wykluczenia społecznego. Budownictwo socjalne i komunalne dla najbardziej potrzebujących.

3. Administracja – walka z korupcją i patologiami życia publicznego poprzez usprawnienie działalności tzw. biur audytu wewnętrznego i kontroli, których zadaniem jest kontrola urzędników pracujących w administracji państwowej, samorządach oraz gminnych spółkach, jak również prac zamówień publicznych. Eliminowanie z życia publicznego osób i patologicznych zachowań polegających na wykorzystywaniu pozycji do celów prywatnych. Minimalizacja, a przede wszystkim racjonalizacja zatrudnienia w administracji państwowej, urzędach i spółkach gminnych pod kątem kompetencji i uczciwości, a nie przynależności partyjnej, czy źle pojętej lojalności. Działania zmierzające do możliwie najdalej idącej jawności życia publicznego. Wprowadzenie lepszego systemu organizacyjnego urzędów przy jednoczesnym zwróceniu uwagi na relacje: urzędnik – klient (a nie petent!). Wprowadzenie indywidualnej odpowiedzialności za podejmowane decyzje. Zwiększenie efektywności pozyskiwania środków zewnętrznych w celu realizacji ustawowych obowiązków gmin i powiatów.

4. Kultura – bezwarunkowa dezaprobata dla wszelkiej brzydoty oraz wszechpanującego materializmu i konsumpcjonizmu; wspieranie rozwoju wszelkich form działalności kulturalnej, pielęgnowanie oraz rozwijanie kultury i sztuki, popularyzowanie osiągnięć naukowych i gospodarczych związanych z poszczególnymi regionami oraz pielęgnacja wspaniałych tradycji kulturowych i dziejów rodzimych. Wspieranie inicjatyw i rozstrzygnięć wzmacniających więzi wspólnotowe, rodzinę jako podstawową jednostkę życia zbiorowego Narodu; oddolna organizacja obywateli do pracy pojmowanej jako bezinteresowna służba na rzecz własnego państwa; kreowanie nowoczesnego, przemyślanego i świadomego patriotyzmu jako modelu wychowania społecznego i życia zbiorowego; ochrona praw jednostki do swobodnego rozwoju oraz funkcjonowania.

5. Ekologia – dbanie o zachowanie walorów lokalnego środowiska naturalnego. W zakresie ochrony powietrza atmosferycznego – sukcesywna likwidacja uciążliwych kotłowni węglowych i zastępowanie ich nowoczesnymi źródłami energii cieplnej. W zakresie ochrony wód – renowacja i budowa kanalizacji sanitarnej i wodociągowej. W zakresie ochrony środowiska przed odpadami – doskonalenie systemu segregacji i utylizacji odpadów komunalnych przez promocję systemu i powszechne wychowanie proekologiczne, zwiększenie ilości pojemników segregacyjnych i poszerzenie asortymentu segregowanego. Ponad to konsekwentne wspieranie działań w zakresie wykorzystania energii odnawialnej.

6. Gospodarka narodowa (narodowo – społeczna) – opierająca się na zasadzie solidaryzmu narodowego, postrzega społeczeństwo i państwo jako naturalne, solidarne, złożone i wielofunkcyjne organizmy; gospodarka ta w głównej mierze powinna opierać się na rodzimej własności prywatnej, ale także państwowej, w której rękach muszą znajdować się newralgiczne i strategiczne gałęzie gospodarki i przemysłu. Prymat własnego interesu nie może być sprzeczny z interesami państwa narodowego, dlatego należy wprowadzić i podnieść do naczelnej rangi zasadę sprawiedliwości i wrażliwości społecznej, będącą swoistą formą dojrzałej odpowiedzialności obywatelskiej za naród i państwo.

7. Geopolityka narodowa – aktualizacja analizy geopolitycznej  ze względu na geograficzne położenie Polski wymusza dziś formułowanie nowych koncepcji i założeń decydujących o naszym bezpieczeństwie zarówno gospodarczym, jak i politycznym. Przestarzałe i najzwyczajniej nie sprawdzające się koncepcje demoliberalnego karła ideowego powinno się schować do lamusa. Należy wypracować programowe rozwiązania stosunków międzynarodowych na miarę nowoczesnego nacjonalizmu rodem XXI wieku. Kierunek ekspansji przyszłej współpracy politycznej i gospodarczej należy upatrywać  w krajach Europy Środkowej i Wschodniej, ze wskazaniem na najbliższych sąsiadów Polski, a także Rosję – a dalej Chiny, Indie oraz kraje Bliskiego i Dalekiego Wchodu.

Powyższe refleksje – w sensie ogólnym – przedstawione swoiście w sposób hasłowy, bynajmniej nie wyczerpują poruszonych zagadnień. Są one jedynie pewnym zarysem proponowanej alternatywy, wokół której między innymi powinien niewątpliwie, według autora, skupić się nie tyleż aktywizm narodowy, co przede wszystkim wszelkie polemiki i prace poświęcone założeniom programowym całego ruchu narodowego, bez względu czy jego odłamu narodowo-demokratycznego, czy też narodowo-radykalnego. Myśl i czyn!

O autorze: Dumny mąż i ojciec. Absolwent Kolegium Jagiellońskiego – Toruńskiej Szkoły Wyższej. Manager związany z sektorem FMCG. Publicysta, działacz społeczny i narodowo-radykalny, pasjonat historii, gór, górali i góralszczyzny. Idealista, romantyk i pragmatyk w jednej osobie, entuzjasta innowacji i nowych technologii.